Bławatek. Niebieskie oko łąki.

Rośnie tam, gdzie ziemia nie przeszkadza – tylko daje.

Patrzy jak niebo, dotyka jak zioło – lekko, bez przymusu.

Kiedyś wkładały go do wianka panny, co nie były pewne chłopa.

Dziś wkładamy go do toniku, herbaty, kąpieli… i czasem znowu do serca.

Działa na oczy. Na urodę. Na spojrzenie – to zewnętrzne i to wewnętrzne.

Przemyj twarz naparem z bławatka i zapytaj siebie:

„Na co dziś nie chcę już patrzeć przez mgłę?”

Zapisz, udostępnij, zachowaj na lato.

Bo kiedy kwitnie bławatek, zaczynasz widzieć jaśniej.